Sara Bastiaanssen

Sfeerafbeelding Fontys

De afgelopen vier jaar zijn als een wervelwind aan mij voorbij gevlogen. In deze vier jaar heb ik mezelf in de diverse facetten van het kunstonderwijs en het makerschap kunnen ontwikkelen. Het was een rijke reis en een heuse ontdekkingstocht in de wereld van kunsteducatie. Ik onderzocht, kwam mezelf tegen en ik vond. Ik kijk er dan ook naar uit om het werkveld in te stappen, hierin te blijven onderzoeken, ontwikkelen, ontdekken en verschil te maken.

Als kunsteducator zie ik mezelf als een verbinder. Ik streef er naar om in mijn lessen en onderwijsprogramma’s, leerlingen kennis te laten maken met zichzelf, hen aan te zetten tot een ontdekkingstocht in hun identiteit: Wie ben ik? Waar wil ik naartoe? Wat is voor mij belangrijk? En uit welke facetten en stukjes ‘ik’ besta ik nou eigenlijk? Ik zie kunsteducatie als een wereldreis: een reis door een diversiteit aan identiteiten in een klas. Waarin er ruimte is voor ieders ‘ik’ om te bestaan en waarin leerlingen ook kennismaken met elkaars ‘ik’, visie, cultuur, ideeën en kennisnemen van elkaars wereld. Hierin probeer ik als docent de uitwisseling van deze ‘ikken’ en visies te stimuleren, om een ruimte voor dialoog te creëren waar door iedereen uit kan worden geput. Kunsteducatie is voor mij een soort trefpunt, een ruimte voor ontmoeting, waarin leerlingen elkaar en zichzelf via het beschouwen van kunst én het creëren ontmoeten. 

In mijn afstudeerjaar heeft deze visie geleid tot de volgende vragen: hoe kan ik als kunsteducator ervoor zorgen dat leerlingen inzien dat er andere perspectieven bestaan buiten die van henzelf, zij hierin open leren staan voor elkaars opvattingen en deze perspectieven ook als een alternatieve mogelijkheid gaan beschouwen? En hoe kan juist het maken en het beschouwen van kunst dit proces van verbinden en persoonlijke ontwikkeling in gang zetten?

Deze vraag heeft geleid tot een onderzoek naar de persoonlijke verhalen van leerlingen en hoe in kunstbeschouwing geput kan worden uit deze verhalen. Om op deze manier via verhalen, leerlingen kennis te laten maken met zichzelf, de persoonlijke wereld van de kunstenaar en de werelden en andere perspectieven van medeleerlingen. Dit heeft geresulteerd in een nieuwe vorm van kunstbeschouwing: waarin de focus ligt op de persoonlijke verhalen van de leerlingen, die opgeroepen worden door het kunstwerk én waarin leerlingen door middel van de eigen verhalen en ervaringen betekenis kunnen geven aan het kunstwerk. Hierin staat niet één verhaal centraal, maar alle verhalen, ervaringen, standpunten en opvattingen uit de groep komen hierin aanbod. Hierdoor worden de leerlingen tevens bewust van de andere perspectieven en verhalen die zich om hen heen bevinden.

Ik hoop mijn blik op kunsteducatie in het werkveld door te kunnen zetten en uit te laten groeien tot mooie, bijzondere en betekenisvolle projecten!