Edwin de Klein
De hedonistische drang binnen mijn makerschap is een beweegreden om tot beeldend werk te komen.
Als beeldend kunstenaar begin ik mijn proces vanuit een nieuwsgierigheid van materialen. Om dit voor mijzelf spannend te houden, wissel ik graag tussen materialen als klei, edelmetalen, hout, plastic en siliconen. Binnen mijn beeldend proces word ik gestuurd door experiment en fascinaties.
Een fascinatie die voor mij al langer speelt is ‘het gedwongen isoleren van de mens’. Bijvoorbeeld binnen tbs-klinieken, gevangenissen of andere gesloten instellingen. Wat mij hierin het meeste interesseert is de architectuur van deze instellingen. Ook de mystiek rondom deze plekken houdt mij nieuwsgierig.
Het thema wat mij het afgelopen jaar aan het denken heeft gezet, is ‘de consumptiemaatschappij’ en ‘de massacultuur’. Hierbij hebben tweedehands objecten en het onbelemmerd gebruiken van pur, lijm en siliconen mijn voorkeur. Mijn startpunt is niet het bekritiseren van het consumentisme, waardoor ik in mijn assemblage niet het doel heb om de moraalridder uit te hangen.
The hedonistic urge within my craft is a motivation to come to visual work.
As a visual artist I start my process from a curiosity of materials. To keep this exciting for myself, I like to switch between materials such as clay, metals, wood, plastic and silicone. Within my visual process I am guided by experiments and fascinations.
A fascination that has been occupying for me for some time is 'the forced isolation of people'. For example, within TBS clinics (high security psychiatric hospital ), prisons or other closed institutions. What interests me most about this is the architecture of these institutions. The mystery surrounding these places also keeps me curious.
The theme that has made me think in the past year is 'consumer society' and 'mass culture'. I prefer second-hand objects and the unobstructed use of PU, glue and silicone. My starting point is not to criticize consumerism, which means that I do not aim to be the moral knight in my assembly.