Column: Knipperende Schijnwerpers - papieren druppels

Tilburg, 18 december 2017  l  This column in English

Op maandagochtend vindt een ritueel plaats. Terwijl sneeuwvlokken buiten hun best doen om de gehele Tilburgse infrastructuur om zeep te helpen, ontstaat er in de foyer een wachtrij die bijna ordelijk lijkt te zijn.

Het gaat om het idee.

Een gebroken polonaise als deze wordt natuurlijk niet zonder reden gevormd. De aanleiding is, zoals iedere dag, de koffieautomaat. Niks brengt men zo samen als het collectieve hunkeren naar koffie zonder oogcontact. Geen Babylonische spraakverwarringen, geen ambachtelijke appeltaartjes, maar enkel een ongekunsteld kopje machinale bonenprut. Meer is ook niet nodig. Niemand zegt het hardop, maar de ambiance van kortstondig broederschap hangt in de lucht.

Vaak sluit ik me aan in de rij. Niet eens omdat ik zo nodig een cappuccino - sterkte 4, suiker 2 - wil drinken, maar enkel omdat de routine me geruststelt. Sommigen zijn verslaafd aan cafeïne, maar ik ben verslaafd aan het ritueel. Zorgwekkend vind ik dat niet. Een beetje popmuzikant moet immers ergens een verslaving vinden. Struinend door de gangen probeer ik niets van de inhoud over mijn duim te morsen, terwijl ik docenten passeer die eenzelfde noodlot proberen te vermijden. Ik zou naar ze willen zwaaien.

De koffieautomaat is inmiddels zo onlosmakelijk verbonden met mijn opleiding dat ik sommige docenten ook niet zou herkennen zonder een dampend, rood bekertje in hun linkerhand. Het is alsof je Guus Meeuwis zonder bril zou zien. Zelfs zijn bril is door Madame Tussauds nagemaakt. Het rode bekertje is verheven tot cultureel erfgoed en wij zijn slechts goedwillende ambassadeurs.

’s Middags is de rij korter, maar de wachttijd neemt toe. Enkele uitverkorenen hebben de taak gekregen om, bewapend met niets meer dan een kartonnen traytje, vier tot zes man te voorzien van hun gewenste middagleut. De rij kijkt toe als een verontwaardigd tribunaal. Valsspelen wordt niet gewenst in ons traditionele schouwspel. Bij het zesde kopje koffie dat achtereenvolgens besteld wordt, spuugt de machine meteen een doornenkrans uit. Dat is dan voor onderweg.

Het brengt rust. Bij de koffieautomaat weet je altijd waar je aan toe bent – elke volgende keer zal precies als de laatste zijn. Het zijn tumultueuze tijden, maar goddank is de koffieautomaat daar om de kerstgedachte te verspreiden aan iedereen die bereid is om 35 cent te besteden. Een schamele prijs voor idealisme, ben ik van mening. Ik sorteer voor en voeg in. Sterkte 4, suiker 2.

Column Tim Koehoorn, student Rockacademie