Graduates, alumni en werkveld

Selina Overmars

2022

2021

2020

Ik ben Selina Overmars. Geboren in 1999 in Venlo maar nu woonachtig in mijn favoriete stad, Tilburg. De afgelopen jaren heb ik gestudeerd aan Fontys Academy of the Arts om Docent Beeldende Kunst en Vormgeving te worden.

Ik haal heel veel energie uit het overbrengen van mijn kennis over kunst, en het begeleiden van leerlingen in hun beeldend proces. Ik hecht in mijn lessen veel waarde aan experiment en speelsheid. Die speelsheid is wat mij geïnspireerd heeft om als afstudeerproduct een educatief spel te maken, genaamd 'Zie jij wat ik zie?'
Dit spel is een tool waarmee vmbo-tl leerlingen kunnen oefenen met het herkennen van de begrippen uit de examensyllabus van het vak tekenen in beeld, zowel in als buiten de les. Door de juiste begrippen te combineren met beelden en de juiste argumentatie hierbij te geven, kunnen er punten worden gescoord en kan het spel worden gewonnen.

Ik ben tijdens mijn studie als docent beeldende vakken aan de slag gegaan, op het Cambium College in Zaltbommel. Ik kan niet wachten om me na mijn afstuderen hier volledig voor in te zetten!

Naast mijn docentschap maak ik ook beeldende kunst. Als maker heb ik een fascinatie voor de schilderkunst, en zoek ik vooral graag de grenzen op van de discipline. Vaak levert dat fundamentele of conceptuele werken op.

Om op de hoogte te blijven van wat ik maak, volg vooral mijn Instagram-pagina!

Hoi! Ik ben Indra, afgestudeerd aan Fontys Hogeschool voor de Kunsten.
Ik heb 4 jaar doorgebracht aan de Academie voor Danseducatie. Ik ben er ontwikkeld tot volwaardig dansdocent. Ik kijk met veel trots en liefde terug naar deze 4 jaren. Nu is het tijd om mijn eigen weg te vervolgen. Met al mijn, op FHK vergaarde, kennis stap ik het werkveld in en omarm ik de leerlingen die me op te wachten staan. Ik ben er helemaal klaar voor om hen passie, vrijheid en creativiteit te laten ontwikkelen. Het is namelijk nu ook mijn taak, als kersverse docent, om de nieuwe generatie kunstenaars te helpen ontwikkelen!

2022

2021

2020

2023

Romy Beun

Storm Boender

Jacq Deckers

Kobe Duijf

Nigel Gerritsen

Kelly Heijmans

Jasmijn
van Helsdingen

Lieke Luttikholt

Anne Nolte

Gijs Overvliet

Yann Pieters

Simon Speelman

Emma Staelens

Wout Stallaert

Kwint Stukker

Tristen Theunisz

Amber Trumpie

Tom Vanoppen

Jonathan Veenhuijsen

Juul Veraa

Lotte Vereecken

Julia Verstappen

Sonja Wulms

2022

Merel Jansen

Eline
Vandenbroucke

2021

Nala
Bax

Niek
Claassen

Lieke Dirkx

Saskia
Godijn

Lou
van der Graaff

Job
Griffijn

Anna
van der Heiden

Anthony
Notebaert

Iris
van Rooij

Jolijn
Tuenter

Anke
Vandael

Simone
Versteeg

2020

"De mens verwarren door het leven proberen te duiden."

Als theatermaker bevraag ik de mens. Ik gebruik de filosofie om op zoek te gaan naar antwoorden, maar creëer daarmee bewust alleen maar meer vragen.

De mens is een ongrijpbaar wezen, dat door zichzelf nooit begrepen zal worden. Ik maak voor de mens die zichzelf durft te bevragen. De mens die de moed heeft om zich kwetsbaar op te stellen en zich zo wil laten inspireren om op nieuwe manieren naar de wereld, de ander en zichzelf te kijken.

In het eindproduct wordt het publiek altijd via de filosofische zoektocht meegenomen in een abstract en fragmentarisch mensbeeld.

Theatereducatie is de plek die ruimte geeft aan spelers om spelenderwijs met, van en door elkaar te leren. Op deze manier kunnen de spelers hun plek in de maatschappij leren vinden en hun mening vormen en bevragen.

Theater is beweging. Het zet publiek, speler en maker in beweging, zowel mentaal als fysiek. Nadenken over thema's, die gedachten belichamen en theatraliseren. Theater is in beweging en is verandering.

Komende jaren ga ik me volle bak richten op kwalitatief theateronderwijs op middelbare scholen, gevoed door de Master Kunsteducatie in Utrecht.

Kwint Stukker – Acteur & Docerend Theatermaker

De lach verbindt.

Door middel van vervreemding en absurditeit bewerkstellig ik ongemak en schep ik verwarring bij mijn publiek die zich ontlaadt in de lach. Een maatschappelijke zoektocht naar de tragiek achter de lach en de komedie achter de traan.

Ik streef naar nietsontziend ‘In Your Face Theater’.

Verwonderen als een goochelaar. De schoonheid van het theater zit hem in het wekken van een illusie, waar het publiek uiteindelijk in gaat geloven.

Theater is bedrog. Maar dan goed.

Ik wil met mijn voorstellingen mensen even laten ontsnappen uit de realiteit en hun ‘saaie leventje’. De dagdagelijkse sleur wordt overboord gegooid.

Het is tijd voor SHOW.

‘Whatever you do, let it be entertaining.’

foto's Rob ten Broek

Ik als theatermaker ben als de zee, iets wat eb en vloed is, constant in beweging. Mensen gaan naar mijn werk kijken om een stukje van zichzelf (terug) te vinden.

Ik ben een gevoelige, spelende maker. Alles wat ik maak begint vanuit mezelf, wat ik op dat moment voel. Dit gevoel zet ik om in een thema. Vaak zijn dit thema’s over ontsnappen, gevaar en taboe onderwerpen, zoals rouw. Onderwerpen die bij iedereen spelen, maar niet iedereen durft ze onder ogen te komen.Vanuit het thema ga ik op zoek naar een bron. Een beeld, een beweging, het werk van een andere kunstenaar, of de kunstenaar zelf. De bron moet namelijk iets met mij doen. Het moet het intuïtieve aanspreken. Hetgeen wat het overbrengt op mij, dat is mijn vertrekpunt.

Ik werk vanuit mijn intuïtie. Doordat het thema persoonlijk dicht bij mij ligt, zijn mijn opdrachten en beslissingen tijdens het repetitieproces intuïtief. Intuïtie komt als iets goed voelt en/of mij raakt. Het zorgt ervoor dat ik gevoelsmatig de juiste keuzes kan maken in mijn artistieke proces. Zo toon ik een transparante kant naar mijn spelers toe waarin ik open met hun deel wat ik op dat moment voel. Het is heel belangrijk dat de spelers zich betrokken voelen in het proces.

Via dans en bewegingstheater probeer ik dit gevoel dan tot uiting te brengen. Ik werk graag technisch met mijn spelers en zet altijd mijn eerste speler in. Hierdoor krijg ik meer grip op wat ik wil vertellen in mijn voorstellingen. Dat is mijn expertise, het menselijk lichaam. Aan de hand van beweging kan je gevoelens en verhalen vertellen die niet via woorden te vertellen zijn.

Deze vertelvorm zal altijd te zien zijn in mijn voorstellingen doordat ik met intense thema’s werk. Mijn spelers moeten een muzikaliteit hebben. Mijn spelers moeten fysiek kunnen zijn. Mijn spelers moeten zich volledig kunnen overgeven op de vloer. Dit ontstaat door opdrachten die goed opgebouwd zijn, ontstaan uit herhaling, enthousiasme en uitdaging. Bewegingstheater is iets wat men moet ontdekken en leren kennen. Uit je comfortzone stappen en jezelf durven blootstellen, daar draait het voor mij om. Het publiek moet zich kunnen herkennen in het thema van de voorstelling. Dit ontstaat omdat het thema actueel is. Voor en tijdens mijn repetitieproces zoek ik persoonlijke verhalen over het thema bij mijn spelers en bij mensen van buiten af.

Doordat het makerschap zo’n eenzaam beroep is, zou ik altijd met mensen willen werken. Altijd mensen willen leren kennen en mezelf laten zien aan anderen. Al jaren gooi ik mezelf in nieuwe situaties om erachter te komen wat er in mij zit, wat ik te bieden heb, wat ik allemaal kan. Dit ligt bij mijn enthousiasme, eerlijkheid en loyaliteit. En telkens kom ik erachter dat mijn expertise ligt bij de bron, het thema, de beweging en een intense samenwerking tussen de spelers, de werkplek en het publiek.

Binnen de opleiding heb ik lang gezocht naar de rol die mij het beste paste. Is dat docent? Of toch theatermaker? Een beetje van beiden? Of wil ik me verdiepen in theatertechniek, toneelschrijven, drag cultuur? Die zoektocht kenmerkte mijn afstudeerjaar.

Nu ben ik erachter gekomen dat ik geen keuze hoef te maken - het werkveld is wijd en breed genoeg om het allemaal te doen.

Maar, omdat ik zelf behoefte heb aan een richting, kies ik voor mezelf als eerste de rol van dramaturg. Ik wil mijn mede-makers vragen stellen, die ze niet willen horen, maar die hen wel verder helpen. Ik wil de ruwe diamantjes zien en meedenken over hoe deze te polijsten. Ik wil subtiel of dwingend advies geven, afhankelijk van de situatie.

Ik ga dan ook doorstuderen, aan de Universiteit van Amsterdam, binnen de Master International Dramaturgy.

Mijn hart gaat nog altijd sneller kloppen van theater, onderwijs en theatereducatie, dus het liefst wil ik de twee combineren. Een heldere richting om mijn toekomst in het werkveld te kaderen!

Dit manifest vat in tien stelregels samen wie ik ben en wat voor theater ik wil maken:
1. Theater is een veilige plek om spannende dingen te doen: iedereen die op een manier deelneemt aan de voorstelling moet op een bepaald moment buikpijn hebben van ongemak.
2. Theater is groots. The bigger, the better. Oerideeën moeten gekoesterd worden, totdat het echt blijkt dat het niet uitvoerbaar is.
3. Theater gaat over mens zijn: het schone, het pijnlijke, het absurde van mens-zijn. Niets meer, maar zeker ook niets minder.
4. Op theater moet alles kunnen, daar is het theater voor. Er zijn voor mij geen heilige huisjes die niet gesloopt kunnen worden.
5. Theater mag alledaagsheid verbeelden zolang er op zoek gegaan wordt naar vervreemding en absurditeit.
6. Theater maak je samen: samenwerkingen zijn belangrijk. Iedereen hoort in zijn kracht te staan en naar waarde geschat en betaald te worden. Als er collectief gewerkt wordt, hoort dit aan het begin van het proces vastgelegd worden. In ieder proces zijn alle deelnemers evenwaardig en heeft iedereen inspraak. Als ik de regisseur ben, dan heb ik de eindbeslissing.
7. Ik wil theater maken met alle soorten doelgroepen, maar het product staat steeds voorop.
8. Op een moment tijdens de repetitie wordt er samen iets gedronken, liefst aan het einde en liefst blijven we lang plakken.
9. Kostuums komen niet uit de kast van de spelers en in ieder decor moet er minstens 1 voorwerp uit mijn eigen huis staan.
10. Iedereen die aan het proces deelneemt, moet goesting hebben. Zonder goesting, geen theater (behalve als je echt dringend geld nodig hebt, dan is dat ook een goede reden).

Als journaliste en theatermaker wil ik verhalen vertellen die iets vertellen over de wereld waarin we leven. Ik geloof dat we niet kunnen zonder verhalen. Het is voor mij een eer om die te mogen aanhoren en door te vertellen, of het nu via video, audio of theater is. Tussen de acteurs en het publiek, tussen de kijker en de live-uitzending, tussen de oren van de luisteraar, dat is waar het gebeurt. Dat is waar ik wil zijn.

Zoom uit de wereld, door in te zoomen op de mens

Als docerend theatermaker geloof ik in de kracht van persoonlijke verhalen. Door een podium te geven aan een diversiteit aan persoonlijke verhalen, leren we meer over de ander, over de wereld en daarmee over onszelf. Vanuit filosofische vragen wil ik met mensen in gesprek gaan om deze verhalen op te halen en te onderzoeken. Vragen zijn de kern van interne bewegingen, het is de openheid die voor verbinding zorgt.

Als derde generatie Indische-Nederlander voel ik een noodzaak om Indische verhalen op het podium te zetten. Verhalen die we weinig horen, maar die ons veel leren over wie wij als mens zijn en hoe de wereld vandaag de dag tot stand is gekomen.

Ons vak is voor de maatschappij van onschatbare waarde. Juist voor de mensen die zo weinig weten van ons vak. En ik denk dat dat een kunst op zichzelf is. Om theater daar te krijgen waar het nodig is. Om het precies daar te raken waar het nodig is. Op precies de goede plek. Omdat je daar iets kan betekenen, iets kan veranderen, iets kan etaleren. Omdat je daar kan helpen, op precies de juiste plek.

Raf Brouns

Brandon Calluy

Lucia Koevoets

2022

Ariste Alosery

Koen Crul

Paul Verschuur

2021

Steven Luca Groenen

Aart van Stiphout

2020

Beste lezer,

Ik ben een leerkracht muzikale opvoeding die graag als bruggenbouwer de toekomst wil ingaan. Met name een brug tussen de analoge en digitale wereld.

In mijn meesterproef heb ik mij volledig verdiept in het lesgeven in de virtuele ruimte (VR).

In de nabije toekomst zou ik ook graag willen fungeren als gastspreker om lezingen en bijscholingen te geven omtrent dit thema.

Neem zeker ook eens kijkje op de website MoDig voor meer inspiratie op het vlak van digitale middelen bij muziekeducatie.

Met vriendelijke groeten

Raf Brouns

Hoi, mijn naam is Brandon Calluy.
Ik werk als docent woordkunst - drama in het DKO (Deeltijds Kunstonderwijs) in Kortrijk. Mijn missie als kunsteducator is om chaos toe te laten in mijn lessen, zodat de leerlingen gezien en gehoord worden. Daarnaast is spel hét belangrijkste gegeven in mijn praktijk.

Naast kunsteducator ben ik ook podcast host van de podcast National Treasure (een podcast over Nicolas Cage), acteur en kattenliefhebber.

2023

Tiemen Anthonissen

Nevin Arabic

Charlotte Biezen

Joan Bosveld

Polly Bouten

Robin Broekhoven

Janna Corbeij

Siel Damen

Maartje Dekkers

Aïsha Dingemans

Roos van Dooremalen

Bram van den Dries

Maartje van Eck

Sophie Hoogmoet

Sterre de Jong

Maud de Jonge

Sabine Kops

Mike van der Lee

Pleun van Lier

Maud van Luijtgaarden

Lisa Machielse

Tim Nonnekes

Sjors Nuijten

Warda Oukari

Isis Peene

Sebastiaan Schoonen

Lars van Tooren

Emma van de Ven

Lynn van der Werf

2022

Senna
van Geel

Tessa Schnater

Jeanne Shaw

2021

Esmée van Dinteren

Tirza Goorhuis

2020

LevelUp

Tijdens mijn afstudeer periode heb ik me bezig gehouden met dans en architectuur. Het was een zoektocht naar de verbinding tussen deze twee disciplines. De vragen waar ik me mee bezig hield waren

“Hoe creëer je architectuur vanuit dans?”

“Kan dans zich verhouden tot de architectuur en/of andersom?”.

Uiteindelijk ben ik uitgekomen op mijn project LevelUp, een methode om choreografieën te creëren op verschillende trappen die vervolgens iets kunnen betekenen in de architectuur.

Object Attachment is iets wat ontstaat tussen mens en object. Ondanks dat we het niet altijd door hebben, ontstaat er al vrij snel een band tussen ons en een voorwerp, hoe simpel dit voorwerp ook mag zijn. Zodra we ‘eigenaar’ worden van een voorwerp zien we het al snel als waardevoller. Natuurlijk is dit relatief en verschilt het per situatie.  

Dit laat echter wel goed zien dat we onbewust toch meer bezig zijn met de dingen om ons heen dan we denken.  

 Wij als mensen hebben veelal objecten om ons heen die we niet nodig hebben. Tóch hebben we zo nu en dan moeite met het afstaan hiervan. Het ‘wat als’ gevoel speelt hier een rol in, omdat we soms hopen het ooit nog te gebruiken, of iemand anders er blij mee te kunnen maken.  

Met haar project heeft Charlotte dit soort voorwerpen in de vorm van gipsobjecten vastgelegd. Deze objecten zullen uiteindelijk een database vormen, waarmee ze met dit project de eerste stap heeft gezet.  

 De eerste collectie van dit archief bestaat uit mallen van vaasjes, potjes, bakjes, etc. Charlotte is als eerste met deze groep voorwerpen aan de slag gegaan, omdat veel mensen zich hierin konden vinden. Bijna iedereen heeft wel ergens een hoekje in huis waar een paar soortgelijke objecten te vinden zijn. Misschien denk je ze ooit nog te gaan gebruiken voor een bloemetje, of om iets in op te bergen? Toch staat het meestal te verstoffen, en vond ze het een mooi idee om deze een keer in het licht te zetten.  

Charlotte's project is dan ook niet bedoeld als oplossing. Ze wil juist het mooie laten zien van dat ‘wat als’ gevoel.  

Joan Bosveld is een multidisciplinair kunstenaar, met een specialisatie in illustratie. Zij creeërt handvatten voor mensen in en om de LGBTQ+ community, door het onderwijzen van terminologieën en het bespreekbaar maken van taboes. Dit doet zij omdat veel termen die je je toe-eigent onderdeel zijn van je identiteit, van wie je nou bent, en veel mensen weten gewoon nog niet zo goed wie ze zijn.    

Haar afstudeerwerk, Het Moderne Vrouwelijke Geslacht, claimt haar plek in de ruimte en laat door middel van een oude stijl, gestoken in een nieuw jasje, zien dat de vrouw er mag zijn, maar wie is zij?  

Verschillen tussen geslacht en gender worden steeds belangrijker, dus is het tijd om eens opnieuw na te gaan denken over wat ‘geslacht’ nou eigenlijk is. Geïnspireerd door beelden uit de Art Nouveau en uitgaande van haar eigen geslacht, is Joan Bosveld onderzoek gaan doen naar wat de zogeheten ‘vrouw’ definieert.   

Dit werk is een aanknooppunt tot een belangrijk gesprek, met een kritische blik op het verleden en een vooruitstrevend vertrouwen naar de toekomst.  

De Zorgeloze Hoeve is een speculatief design-project over de overbezorgdheid van paardeneigenaren. Polly is zelf paardeneigenaar en maakte zich constant zorgen over de gezondheid, het welzijn en de veiligheid van haar twee paarden. Ook in haar omgeving merkte ze dat paardeneigenaren angstig zijn en er steeds meer behoefte is om je paard 'in te pakken' zodat er niets mee kan gebeuren.   

Voor de één ligt die angst bij het verliezen van hun beste maatje, voor de ander is het een grote financiële investering die ze niet kwijt willen raken.  

Men wordt overspoeld met het aanbod aan hoogwaardige dekens, het optimale voer en andere middelen voor de veiligste leefomstandigheden. Door angstmarketing twijfelen mensen er steeds meer aan of ze wel de beste keuzes maken voor hun paard.  

In deze absurdistische ontwerpen verbeeldt Polly deze zorgen en houdt ze zichzelf en andere paardeneigenaren een spiegel voor.  

Laten we ons meeslepen in deze overbezorgdheid? Of kunnen we het loslaten en mag een paard ook gewoon paard zijn? 

 Als allround ontwerper en social media content creator heeft Polly een speciale plek in haar hart voor de hippische sector. Dit heeft ze terug laten komen in haar afstuderen en tijdens haar stage. Bovendien is ze druk bezig voor haar eigen social mediakanalen ‘Dwally’s Horses’. Zo houdt ze op YouTube een videologboek bij over het maakproces van haar afstuderen.  

Queer Wear

Dit project gaat over de Queer geschiedenis, met nadruk op de symbolen die gebruikt werden door Queer mensen, om op een veilige manier aan elkaar te laten zien dat ze Queer zijn. Ik heb zes van dit soort symbolen onderzocht en herontworpen met motorclub jassen als inspiratie.

De link tussen de Queer geschiedenis en de motorclub jassen heb ik gemaakt, omdat ik tijdens mijn onderzoek ontdekte dat er in Nederland best een aantal motorclub jassen is verboden. Het niet mogen laten zien waar je bij hoort, sluit aan bij de omstandigheden waarin de Queer symbolen origineel werden gedagen.

Ik heb ervoor gekozen om een veelheid aan symbolen uit te werken, omdat ik er tijdens dit project achter kwam dat, ondanks dat elk symbool hetzelfde signaleert, namelijk: ‘Ik ben Queer’, de herkomst verhalen die achter elk symbool schuilgaat een geheel eigen betekenis geeft aan ieder symbool.

Op de achterkant van elke jas staat een clubnaam die te maken heeft met de herkomst van het symbool en een illustratie van het symbool zelf. Op de voorkant van elke jas staat hetzelfde, een Q voor Queer en 5% omdat ongeveer 5% van de bevolking Queer is.

In mijn werk vind ik het super belangrijk om werk te maken dat ik vroeger graag zelf had gezien. Als Queer persoon vind ik het belangrijk om werk te maken waarin de Queer community gehighlight wordt.

Mijn naam is Janna Corbeij en ik ben de oprichter van Neurospicy Records.

De naam Neurospicy Records is ontstaan als tegenbeweging. Mensen die weinig weten van neurodiversiteit zeggen vaak dingen als “milde ADHD” of “mild Autisme”. Dit laat de ruimte voor een “spicy” variant. De term Neurospicy wordt door neurodiverse mensen vaak als grap-term gebruikt om aan jezelf te refereren.

Mijn autisme bepaalt hoe ik de wereld zie en hoe de wereld mij ziet. Dit geldt voor iedereen met autisme. Ik wil laten zien dat autisme niet alleen negatieve kanten heeft. Er is bijna niks te vinden dat de krachten van een autistisch brein in een positief licht laat zien. Ik ga mensen meenemen in hoe leuk het kan zijn om autistisch te zijn. Dit doe ik door de spotlight te zetten op de special interests van de autisten. Deze spotlight maak ik door hun interesses uit te brengen op een plaat. De intensiteit van een special interest wordt door mensen vaak afgekeurd. Daarom wil ik iedereen de leuke kant laten zien van deze lopende encyclopedieën. Mijn doel is daarom om een collectief van mensen op te bouwen die samen de diversiteit in interesses van de autisme community laten zien.

Als ontwerper ben ik zelf veel bezig met alle verschillende soorten media. Bij mij licht de focus van mijn werk op een sterk concept en een sterke boodschap.

Sociale projecten, die verbintenis tot gevolg hebben. Werk maken voor en met anderen, trots laten voelen voor een levensverhaal. Het vertalen van waardevolle momenten in beeld, om deze vatbaar en oneindig te maken. Soelaas Baas raakt de thematieken die me nauw aan het hart liggen & geeft de rol weer die ik graag aanneem in een project: een combinatie van organiseren en ontwerpen.    

Jouw herinneringen zijn vergankelijk. Via Soelaas Baas maakt Siel Damen deze minder kwetsbaar, minder fragiel. Zoek ze actief terug op tijdens een herinneringentour; waarbij jullie samen teruggaan naar díe specifieke plek.   

Siel maakt een documentatie van deze locatie, herinnering en tour in de vorm van een gepersonaliseerde reisgids. Zie dit als een subjectieve atlas van een plek. Deze , hiervoor zit de herinnering in zakdoeken verweven; deze kan je iedere dag bij je dragen in je broekzak. Deel ze uit aan je dierbaren om jouw waardevolle heugenis te ontsluiten, met verbintenis tot gevolg. Bijna als een vorm van nalatenschap? Misschien herinneren jouw geliefden je liever op de locatie die voor jou van betekenis is, dan op een grijze begraafplaats? Een digitaal archief van alle herinneringen brengt ze samen tot een nieuwe wereldkaart; een emotionele kaart.   

Eindigheid kan moeilijk zijn, en zonde. Sommige momenten in het leven willen we koesteren & doorgeven, niet voor even of voor een aantal jaar langer, maar voor áltijd. Welke eindbestemming heeft jouw reis?  

Sociale projecten, die verbintenis tot gevolg hebben. Werk maken voor en met anderen, trots laten voelen voor een levensverhaal. Het vertalen van waardevolle momenten in beeld, om deze vatbaar en oneindig te maken. Soelaas Baas raakt de thematieken die Siel nauw aan het hart liggen & geeft de rol weer die ze graag aanneemt in een project: een combinatie van organiseren en ontwerpen.     

'WAT EET DE MENS...'
De toeschouwer laten nadenken over hoe wij, als mens in de huidige massaconsumptie en -productiemaatschappij, ons verhouden tot de dieren.
Onderdelen:
Vlees eten van eigen soortgenoten roept walging op en is bij wet verboden. Eten van een andere soort niet.
Retorische vragen:
Waarom is er een grens?
Wat zegt die grens over hoe de mens zichzelf op de wereld neerzet?

Wat zie je (vormkeuze):
De renaissance is een periode uit de geschiedenis van de mens waarin veel etiquette zijn ontstaan. Dit toonde mede de status aan en was vooral als eerste zichtbaar bij de elite. Zij toonde dit onder anderen in beeld zoals schilderijen en in materiaal zoals bestek. De mores die bij deze attributen horen en de Renaissance tekent zijn nu de basis van onze hedendaagse etiketten. Door in de opstelling esthetische aspecten te benadrukken die afgeleid zijn vanuit de statuscultuur uit de Renaissance, wordt er naar dit tijdsbeeld verwezen. Hierin staat de status van het individu en ‘de mens centraal zetten’, het humanisme dat in de Renaissance is ontstaan, centraal.

Mens en dier hebben veel overeenkomsten. Op het eerste oog lijkt dit niet zomaar wezenlijk zijn mensen ook dieren. In de opstelling wordt dit duidelijk gemaakt door mens en dier in beeld te combineren maar ook door ze in gelijke context te zetten.

De filminstallatie is een samensmelting van door de mens bedachten etiquette en dierlijke uiterlijke kenmerken. Doordat de mens en het dier aan één maaltijd worden gezet zijn ze elkaars gelijken. Door de etiquette van de mens toe te passen zoals deze in de renaissance is ontstaan, ontstaat hiërarchie.
Naast dat zullen ook de aspecten van de tafelgasten een hiërarchisch verschil maken. Aspecten zoals: je positie aan tafel, de maaltijd die de mens of het dier zal nuttigen maar ook de klasse die de dieren wel uitstralen die de mens in deze setting niet heeft. De klasse toont zich in de accessoires die de dieren dragen. Deze accessoires zijn afgeleid van de plooikraag uit de Renaissance. De plooikraag was een manier om de status van de drager te benadrukken.
In de opname zie je dat het personage als dier steeds gulziger en gretiger eet. Dit is een weerspiegeling van de huidige vleesconsumptie maatschappij: het steeds meer willen in een steeds kortere tijd. Het méér willen produceren van dierlijk vlees terwijl er feitelijk niet méér dierlijk vlees nodig is. De rol die het dier in onze huidige massa en consumptiemaatschappij heeft zal in deze installatie ingevuld worden door de toeschouwer, de mens. Hij of zij zal aanschuiven aan tafel en toekijken hoe zijn tafelgenoten hun eigen soort zal opeten.
Voor de toeschouwer zullen er restjes liggen van de maaltijd van het etende dier aan tafel. Ook hier is een hiërarchisch aspect aan: eerst wij dan jij.

De maaltijd die de dieren eten bestaat uit vlees van hun eigen soort. Wat de mens eet is niet ingevuld. Want als de kip de kip eet, het schaap de schaap en het varken het varken… Wat eet de mens dan?


In mijn optiek is dit diner een weerspiegeling voor de mens: hoe maak je jezelf belangrijk. Waar normaal de mens het dier onder zich plaatst plaats ik het dier in de rol van de mens zoals deze in de huidige consumptiemaatschappij speelt.

In de collectie Water Phenomena hebben drie stukken vorm gekregen; Estuary, Spring- and Neap tide en Whirlpool. Alle drie vernoemd naar het fenomeen waaruit Aïsha inspiratie heeft gehaald.
Estuary, twee jurken die verbonden zijn door een sleep, is gebaseerd op het fenomeen waarin zoet en zout water elkaar raken en er een duidelijke scheiding te zien is tussen de twee wateren.
Spring- and Neap tide, een transformerend kledingstuk, heeft haar vorm gekregen door de twee uitersten van de getijden, beïnvloed door de afstand van de maan tot de aarde.
En haar derde stuk; Whirlpool, een volledig geplooide jurk, kreeg haar naam en vorm door de sterke, draaiende stroombeweging die wij kennen als draaikolken.

Deze collectie is niet de eerste en ook zeker niet de laatste die haar inspiratie vindt in de natuur. Eerder waren er al Back to Nature, Dandelion, Funghi in Fashion en Dressed by Nature. Alle kledingstukken in deze collecties zijn geïnspireerd door de natuur of natuurlijke fenomenen. De elementen, paardenbloemen, paddenstoelen, bladskeletten en nu water fenomenen. Het is voor Aïsha een onuitputbare bron van fascinatie. Alle kleuren, vormen en eigenschappen zet zij om in associaties, materiaal en silhouet om zo een vertaling te maken naar een kledingstuk.

Voor Aïsha is ambacht nog altijd een groot punt in haar werk. Ze waardeert handwerk, precisie en wanneer de handtekening van de maker te zien is in een werk. Daarbij trekt het extravagante in de kledingindustrie haar vele malen meer aan dan het minimalistische. Het streven is dan ook altijd om deze aspecten terug te laten komen in haar werk.

Over
"Het gaat goed" is meestal het eerste wat we zeggen als iemand ons vraagt hoe het met ons gaat, maar gaat het wel echt goed met ons? Onze samenleving is zich steeds meer bewust van de groeiende problemen die veroorzaakt worden door depressie. We lijken alleen nog steeds niet te begrijpen hoe we ermee om moeten gaan. Hoewel de meeste mensen het erover eens zijn dat het belangrijk is om openlijk te spreken over geestelijke gezondheid, wordt het nog steeds gestigmatiseerd en gediscrimineerd. Samen kunnen we het gesprek openen en het taboe doorbreken.

​I’m Fine Archive is een digitale- en fysieke collectie van persoonlijke voorwerpen gerelateerd aan depressie. Door in de achterliggende verhalen van deze voorwerpen te duiken, kunnen we depressie tastbaarder maken. De voorwerpen kunnen van alles zijn; variërend van een vieze joggingbroek, een pagina uit iemands dagboek of een cd die iemand heeft geholpen om door te vechten. Door ook objecten te tonen die een positieve impact op iemand kunnen hebben, willen we uitdrukken hoe belangrijk een klein gebaar of zorgzame woorden kunnen zijn wanneer iemand vecht tegen depressie.

Iedereen kent de Mond-Spraak-Arm campagne van de Hartstichting wel. Dit onderwerp staat echter vaak ver van je af, zo ook voor Maartje. Tot ze ineens haar hand niet meer op kon tillen.   

Maartje was op het moment van haar herseninfarct nog niet afgestudeerd omdat ze moeite had met het vinden van een onderwerp. En ook na een jaar revalideren was het niet haar eerste keuze om zich met dit thema bezig te houden. Tot ze merkte dat ze haar beperkingen om kon zetten naar kracht. 

De opmerking “ik kan het me niet voorstellen”, die ze regelmatig te horen kreeg, nam ze als startpunt. Juist aan dit onbegrip wilde ze iets doen. Maartje heeft zich in haar project gefocust op het vertalen van haar klachten op een manier die voor iedereen te begrijpen is.   

Ze heeft dat gedaan aan de hand van vier klachten: vertraagde verwerkingssnelheid, een verstoord gevoel aan de rechterkant, woordvindstoornis (Afasie) en moeite met de betekenis van symbolen.  

Maartje ziet zichzelf niet zozeer als ontwerper of kunstenaar. Ze voelt veel meer voor de uitvoerende kant van het verhaal. In de afgelopen jaren heeft ze zich steeds meer in grafische druktechnieken verdiept en deze soms als ontsnapping gebruikt. Haar hersenletsel heeft haar terug op de aarde gezet en veel inzichten gegeven. “Betekenis is soms lastig te herkennen, maar dat is de uitdaging.”  

Vóór ik aan deze studie begon had ik niet helemaal helder wat creativiteit nou eigenlijk inhield; het was een oppervlakkig begrip voor mij. Inmiddels ben ik zwaar geboeid door verschillende theorieen, projecten en makers die ik niet meer uit mijn leven kan denken. Wat misschien wel het kostbaarste is wat ik geleerd heb, is het vormen van een eigen doorgronde mening. Een kritische blik op de maatschappij en mezelf. Mijn eindwerk is dan ook een project geweest wat zeer persoonlijk is verlopen en waar een randje protest in zit verscholen.

Rook zonder vuur

Ondanks dat deze plekken zijn verweven met kunst en cultuur, sociale constructies en sentiment, dreigt het einde hiervan steeds dichterbij te komen. Sophie ziet hier echter een lichtpuntje in de duisternis: wat nou als we het café tot monumentaal pand verheffen, en zo de duur verlengen? 

 In het project Rook Zonder Vuur heeft Sophie zeefdrukken gemaakt van sigaretten as, gerookt door de bezoekers. Zo zijn de meest authentieke elementen die de sfeer zo bijzonder maken te zien én te ruiken. Op deze manier probeert Sophie om momentopnames op de desbetreffende plek zintuiglijk vast te grijpen en langer te laten voortbestaan. Omdat dit om een bruin café gaat die samen met andere bruine cafés langzaam in rook op zal gaan, is het materiaal symbolisch voor de status in de huidige tijd. Daarnaast vraagt het werk je ook na te denken over hoe verschillende elementen zoals kleding, interieur, of muziek onze sociale cohesie beïnvloeden.  

Als grafisch ontwerper is het eindwerk een autonome uitschieter. De plek die is vastgelegd heeft een eigenwijs, protesterend karakter en zet zich in voor mens en cultuur, net als Sophie. Met behulp van fotografie en zeefdruk probeert ze een boodschap over te brengen die haar aan het hart gaat. Daarom is dit project écht iets van haar. Ze hoopt zich nog vaker bezig te houden met maatschappelijke vraagstukken die haar nauw aan het hart liggen.   

De grote vrijheid binnen de opleiding was soms een uitdaging, maar vooral een leerproces om je creatieve pad in eigen handen te nemen. Zo heb ik ondanks de brede inzet van de opleiding, in het derde jaar mijn passie voor breien ontdekt door een externe minor te volgen. Ik vond het zelfs zo leuk dat ik mijn eigen machine heb aangeschaft! Met behulp hiervan heb ik mijn afstudeerwerk kunnen creëren en staat het experimenteren en de technische groei die ik achter de machine heb doorgemaakt centraal.

Met 'De schoonheid van kliekjes' wil ik de grote variëteit laten zien van het breien met kliekjes en inlay. Ze dienen als voorlopige uitkomst van mijn project ‘De schoonheid van kliekjes’ en als start voor mijn toekomst na Art, Communication and Design, waarin ik (voornamelijk) verder wil binnen het textielontwerp.

In het derde jaar ontdekte Maud via een externe minor haar passie voor breien. Ze vond het zelfs zo leuk dat ze haar eigen machine heeft aangeschaft! Met behulp daarvan heeft ze haar afstudeerwerk kunnen creëren. Voor haar staat het experimenteren en de technische ontwikkeling achter de machine centraal.

Als maker hanteert Maud zowel een conceptuele als experimentele werkwijze. Soms start ze met een concept creatie die leidend is voor haar beeldende keuzes, soms laat ze zich juist leiden door haar materiaaltesten om tot een eindontwerp te komen. Binnen haar afstudeerperiode waren het materiaal en het onderzoek naar techniek de basis voor haar stalencollectie.

De Schoonheid van Kliekjes is een door Maud ontwikkelde textielcollectie waarin het verwerken van kliekjes (garenrestanten) centraal staat. Maud ziet de kliekjes niet als afval, maar als bruikbaar materiaal waarmee ze veel verschillende breisels kan creëren. Iedere staal is uniek doordat elke batch kliekjes anders is en vraagt om op een andere wijze gebreid te worden. De veelzijdigheid van de collectie komt voort uit haar passie voor breien, een goed oog voor detail en kleur en een grondig materiaalonderzoek.

Met De Schoonheid van Kliekjes laat Maud de grote variëteit van breien zien door middel van kliekjes en ‘inlay’. Het product dient als de voorlopige uitkomst van haar project en als start voor haar carrière na ArtCoDe. Hierin wil ze voornamelijk verder binnen het textielontwerp. Maud ziet dit project als een eerste stap naar het ontwikkelen en ontwerpen van duurzaam textiel.

“Daar sta je, omringd door een rumoerig publiek. Je hart bonst, je handen trillen en dan nog maar niet te spreken over die kletsnatte armholtes. Alle ogen staan op jou gericht. Dit is jouw moment.”

Niemand vindt presenteren echt te gek en de meeste mensen zijn snel dat sprankje zelfvertrouwen kwijt wanneer zij in de spotlights staan.

Hiervoor is The Confidence Canvas ontwikkeld. Een virtual reality cursus gemaakt om hen met plankenkoorts dat steuntje in de rug te bieden.

Oefen je presentaties en speeches in een veilige omgeving tegenover een interactief publiek, wat speciaal gemaakt is om je zelfvertrouwen op te bouwen.

Hoe ouder ik word, hoe minder creatief ik lijk te zijn. Dit gevoel zweefde al een tijd rond in mijn achterhoofd. Na bijna 8 jaar studeren aan creatieve opleidingen, leek het mij hoog tijd dat ik hier eens verandering in zou brengen.

Tijdens het zoeken naar een oplossing kwam ik op het idee om een studio te beginnen. Het is een studio waar producten worden ontworpen door middel van een speciale ontwerpmethode die ik zelf heb ontwikkeld. Deze methode bestaat uit een samenwerking tussen de Hedendaagse Maud en dezelfde Maud maar dan uit het verleden, het creatieve kind.

Voor een kind is alles nieuw, ze kennen nog geen regels of conventies. Kinderen zijn ontvankelijk voor creativiteit en laten hun fantasie de vrije loop, in tegenstelling tot volwassenen. Als het aankomt op creativiteit kunnen we veel leren van kinderen.

Met deze ontwerpmethode neem ik twee rollen aan. De rol van ‘jonge Maud’ zorgt voor de inspiratie en het aanwakkeren van de creativiteit. Ik ga op zoek naar iets wat ik vroeger graag deed en gebruik dit als mijn startpunt. De ‘Hedendaagse Maud’ zorgt voor de vaardigheden en technieken die ik kan toepassen tijdens het proces, en hiernaast zorgt deze rol ervoor dat ik blijf reflecteren op en het verbeteren van ideeën voor het beste product.

Als maker vind ik gevoelens als vrolijkheid, veiligheid, comfort, speelsheid en nostalgie belangrijk. Ik laat me door het gevoel en de sensitiviteit van het materiaal leiden. Mijn voorkeur ligt bij textiel, maar ik werk ook graag met andere media.

Changeable movement

Als ontwerper zet ik me graag in voor de agrarische sector, hergebruik en duurzaamheid. Deze aspecten komen dan ook in veel projecten van mij terug. Ik werk graag met restmateriaal of afvalstromen en pas daar mijn eigen georganiseerde chaotische werkvorm op toe. Dus vaak is het een mix van strakke en organische vormen, maar wel netjes afgewerkt. Ik let namelijk veel op detail, daarnaast probeer ik natuurlijke en felle kleuren te combineren.

Een groot probleem binnen de agrarische sector is het ganzenprobleem, deze eten je oogst op voor deze volgroeid is. Ik ben zelf opgegroeid op een akkerbouwbedrijf, dus dit probleem heb ik van dichtbij meegemaakt. Huidige vogelverschrikkers werken niet goed en zijn onhandig te verplaatsen, daarom heb ik zelf een vernieuwde verschrikker ontworpen. Deze is makkelijk uit elkaar te halen, op verschillende manieren terug op te bouwen en alle onderdelen kunnen draaien. Zo hoeft de boer in plaats van drie keer per dag, maar een keer in de drie dagen naar het land om de ganzen te verjagen. Iets wat nu enorm veel tijd en moeite kost.

De verschrikker is gemaakt van verschillende reststromen binnen het akkerbouwbedrijf van mijn ouders. Namelijk netzakken en pallets. In netzakken komen plantuien aan en na het planten blijven de zakken over en die kunnen niet gerecycled worden. Bij pallets is het geval dat het meer geld kost om een vrachtwagen en chauffeur in te huren om ze af te voeren, dan de pallets achter te laten bij de boer. Zo is de cirkel rond, restmaterialen binnen het bedrijf worden hergebruikt voor een probleem binnen de sector.

Tim Nonnekes is een new media designer en VJ, gefocust op het maken van immersive audiovisuele ervaringen.In zijn werk is hij vooral betrokken bij de lokale cultuurscene van Tilburg, en heeft hij samengewerkt met verschillende podia en DJ's, zoals De Nachtzuster, Studio Bangana, Club Smederij, Lovelee en Groove Pool. Met dit project wil hij iets teruggeven aan deze communities waar hij zo graag mee samenwerkt en inspiratie uit haalt.

(V)isual (O)rdinance (I)nfinite (D)irection is een open-source handboek waarmee iedere DJ, VJ, artiest, kunstenaar of ieder podium laagdrempelig en betaalbaar custom projectie-setups kunnen bouwen, zodat hoogwaardige audiovisuele ervaringen haalbaarder zijn en breder ingezet kunnen worden.

Bij beginnende artiesten en podia valt er vaak nog veel te winnen op het gebied van lichtkunst. Als je wat meer aan je ervaringen wilt doen, zit je al snel vast aan technici en het huren van dure truss-systemen. Jonge artiesten en podia hebben vaak niet de kennis of de middelen om zelf hun producties naar een hoger niveau te tillen.

Met deze guide zorgt Tim ervoor dat deze artiesten en podia de kans krijgen om dit volgende level te bereiken. Hij wil ervoor zorgen dat je niet tegengehouden wordt door kennis of budget bij het maken van de ervaringen die je wil, en dat je laagdrempelig en betaalbaar een podiumsetup kan maken die uniek en ook echt van jou is.

Tempest is een innovatieve lamp die expressie en verlichting combineert. Geïnspireerd door de ervaring van PTSS-behandeling, ontwierp Warda Tempest, een artistieke installatie die de bevrijdende kracht van schreeuwen benadrukt. De lamp reageert op geluid, hierbij beïnvloedt de intensiteit van de schreeuw de lichtanimatie. Door te schreeuwen activeert de toeschouwer een betoverende led strip-animatie.
Tempest biedt een veilige omgeving om je stem te laten horen en innerlijke emoties te uiten. Tempest is geschikt voor diverse locaties zoals bedrijven, scholen en zorginstellingen. Het concept creëert een moment van catharsis en zelfexpressie, waarbij je je innerlijke wereld kunt verkennen en bevrijding kunt ervaren. Met een zorgvuldig samengesteld ontwerp van led strip-profielen en ijzerdraad in de vorm van een wokkel is Tempest esthetisch aantrekkelijk. Het is een krachtige installatie voor iedereen die een uitlaatklep voor emoties zoekt, zelfreflectie wil ervaren of gewoon plezier wil beleven door middel van expressie. Ontdek Tempest en laat je betoveren door de helende kracht van schreeuwen voor verlichting.

Tempest is an innovative lamp that combines expression and illumination. Inspired by PTSD treatment experiences, Tempest is designed as an artistic installation that emphasizes the liberating power of screaming. The lamp responds to sound, with the intensity affecting the light animation. By screaming, Tempest activates an enchanting LED strip animation. Tempest offers a safe environment to make your voice heard and express inner emotions. Tempest could be suitable for various locations such as businesses, schools, and healthcare facilities. The concept creates a moment of catharsis and self-expression, allowing you to explore your inner world and experience liberation. With a carefully crafted design of LED strip profiles and iron wire in the shape of swirls, Tempest is aesthetically appealing. It is a powerful installation for anyone seeking an outlet for emotions, wanting to experience self-reflection, or simply seeking enjoyment through expression. Discover Tempest and be enchanted by the healing power of screaming for enlightenment.

Het Smaakstation - de bar die diversiteit zichtbaar en bespreekbaar maakt.

Extreme wij/zij denkers en polariserende stemmen drijven onze kleurrijke samenleving steeds verder in het nauw. Deze stemmen creëren een ‘wij versus zij’ gevoel en spelen in op bestaande vooroordelen naar andersdenkende mensen. Vooral jongeren zijn gevoelig voor deze invloeden, zij zijn hun identiteit nog aan het ontdekken en hierdoor zijn ze kwetsbaarder.

Om polarisatie onder jongeren te voorkomen is het volgens het Nederlands Jeugdinstituut effectief om de diversiteit zichtbaar en bespreekbaar te maken binnen groepen jongeren. Jongeren moeten het gevoel krijgen dat hun mening er mag zijn en niet meteen wordt weggezet, ondanks dat deze misschien minder populair is. Jeugdwerkers kunnen hier een belangrijke rol in spelen. Daarom heeft Isis Peene contact opgenomen met het jongerencentrum Jongerenwerk Maashorst in Uden.
Na enkele experimenten en gesprekken heeft ze het Smaakstation ontworpen. Dit is een interactieve installatie in de vorm van een mobiele bar die de diversiteit in een groep jongeren zichtbaar maakt. Door samen een drankje te doen in een relaxte setting biedt het smaakstation ruimte voor verschillende smaken in meningen. De diversiteit in een groep wordt zichtbaar doordat het drinken in de buizen steeds minder wordt en zo inzichtelijk wordt gemaakt welke verschillende meningen er zijn.
Het Smaakstation kan gebruikt worden op scholen en bij jeugdcentra door en met jeugdwerkers om gevoelige onderwerpen bespreekbaar te maken op een laagdrempelige en leuke manier. Door middel van gezelligheid en een gezamenlijke en verbindende activiteit creëert het smaakstation ruimte voor eerlijkheid en diversiteit.

Ik werk graag heel divers. Van interdisciplinaire performances naar conceptuele installaties en alles ertussenin.
Gevolgd door mijn nieuwsgierigheid duik ik elke keer weer opnieuw in een ander onderwerp. Daarin ben ik altijd opzoek naar problemen om op te lossen.
Het uiteindelijk medium staat aan het begin van een onderzoek zelden al vast, en dat is mooi want ik ben altijd op zoek naar uitbreidingen van bestaande en het ontwikkelen van nieuwe technieken.
Op die manier passen al mijn werken bij elkaar. De basis van het proces is
altijd hetzelfde en de uitwerking moet altijd een belevenis zijn. 

Design For a Heavy Future is een serie die bestaat uit 3 objecten die voortgekomen zijn uit een onderzoek naar de gevolgen van een kernoorlog. De aanleiding van dit onderzoek was de nucleaire dreiging van Poetin één jaar geleden. Zo’n bedreiging was ongekend voor de generatie van Sebastiaan, en dit maakte destijds veel los. Momenteel leven we nog altijd met dezelfde dreiging, al lijken we er bijna aan gewend te zijn geraakt.  

Voortbordurend op zijn onderzoek begon Sebastiaan hedendaagse objecten aan te passen om mensen zo te helpen zich voor te bereiden op een kernoorlog, met het doel om ons normale leventje zo normaal mogelijk te houden. Een paraplu tegen de zwarte regen, een kinderwagen voor een wandeling door het park en een pop-up tent om mee naar festivals te gaan. Allemaal van lood, zodat we straks lekker kunnen blijven doen wat we nu al doen.  

Het doel van deze cynische, niet functionerende oplossingen is om met zwarte humor een open gesprek voort te brengen over deze dreigingen.   

Met Tussen Kunst en Dier zal je bezoek aan de dierentuin een compleet nieuwe ervaring worden. Tijdens zijn onderzoek bezocht Lars meerdere dierentuinen en het viel hem op dat hij anders naar dieren kijkt dan de gemiddelde bezoeker. Kleine details fascineerden hem, waardoor hij soms minutenlang bleef staren naar bijvoorbeeld het oor van een hyena. Om een dierentuin bezoek interessanter te maken ligt de nadruk vooral op de feiten: waar leeft het dier, wat eet het dier. Interessant, maar er valt zoveel meer te zien.

Zo kwam Lars op het idee om een museumtour te maken voor de dierentuin. Om zo op een toegankelijke manier de bezoeker anders te laten kijken naar de verschillende beesten die daar verblijven. Voor deze tour heeft hij een selectie gemaakt van verschillende dieren die hem op wat voor manier dan ook weten te raken. Vanwege hun uiterlijk, gedrag of iets heel anders. Dieren zijn een oneindige inspiratiebron en met dit werk wil Lars bezoekers verrassen en anders laten kijken naar dieren.

Ik ben Emma, een creatieve en commerciële ontwerper met een scherp gevoel voor esthetiek. Mijn passie ligt in het maken van documentaires over maatschappelijke onderwerpen, waarbij ik mensen een spiegel voorhoud en zwaardere thema's op een luchtige manier benader.
Mijn kracht ligt in het bedenken van innovatieve en creatieve concepten die de verbeelding prikkelen en verhalen tot leven brengen.

Ik geloof dat kunst een krachtig middel is om gesprekken op gang te brengen en bewustwording te stimuleren.
Met mijn werk wil ik de kijker uitdagen om na te denken, te lachen en nieuwe perspectieven te ontdekken.

Emma is een ontwerper die documentaires maakt over maatschappelijke onderwerpen. In haar Documentaire Verstikt in de Prikkel onderzoekt ze de impact van smartphoneverslaving op ons welzijn en onze (on)rust. Emma wil bewustwording creëren over de prijs die we betalen voor onze constante connectiviteit. Met haar kenmerkende stijl combineert ze zware thema's met een luchtige benadering, waardoor kijkers worden uitgenodigd om na te denken over hun eigen gewoontes en gedrag. Emma hoopt dat haar documentaire een gesprek op gang brengt en bijdraagt aan een grotere bewustwording van smartphoneverslaving in de moderne samenleving. Ze zet haar creatieve en commerciële vaardigheden in om een diepgaand inzicht te bieden in deze problematiek en mensen aan te moedigen om de controle over hun digitale leven terug te nemen.

Emma's doel is om kijkers uit te dagen, te laten nadenken, te laten lachen en nieuwe perspectieven te laten ontdekken, dit alles met haar meeslepende werk.

Lynn is haar project begonnen vanuit haar eigen fascinatie voor vervreemding. Ze wil dát wat we zien of kennen, op een manier in beeld brengen waardoor je net wat beter moet kijken om te begrijpen wat je ziet. Het valt Lynn de afgelopen jaren steeds meer op hoe erg we met onszelf bezig zijn en hoe we in een sleur beland zijn. We plannen onze dagen vol, gaan van hot naar her en nemen nauwelijks meer de tijd om even stil te staan of om ons heen te kijken. Met haar werk hoopt Lynn voorbijgangers uit te dagen om wel dat momentje stil te staan en te kijken.

Invaasie is een werk waarbij kleine stukjes van de bestrating in Tilburg worden overgenomen. Dit door middel van een handgemaakt straatstenen vaasje met daarin een bloem. Een lieve, subtiele maar ook vervreemdende manier om mensen een kort momentje uit hun dagelijkse sleur te trekken.Ze uitdagen even een momentje stil te staan en te kijken, zich te verwonderen, de interactie aan te gaan of simpelweg een lach op hun gezicht te toveren.

Lynn maakt als ontwerper divers werk. Ze werkt graag analoog, digitaal, maar ook veel met fotografie. Het afstudeerwerk van Lynn kreeg hierbinnen een erg sociale wending, uitdagend maar ook waardevol voor haarzelf. Wat binnen al deze technieken en materialen een rode draad vormt is ‘kijken’. Lynn daagt anderen graag uit wat beter te kijken, dit doet ze door haar beelden te vervreemden, te spelen met contrasten en anderen zich af te laten vragen waar ze nou precies naar kijken.

2022

Lidia Carrilero

2021

Eveline Vervliet

2020

2022

2021

Mick van Haaren

Nathaniël Heye

2020

Thomas is in 2022 afgestudeerd als toetsenist en audio engineer. De vaardigheden die hij hiermee heeft ontwikkeld, bundelt hij samen om zich te kunnen ontplooien als muziek producer en componist.

"In mijn studietijd heb ik aan een hoop uiteenlopende projecten gewerkt. Van het opnemen van een jazz-trio tot aan het produceren van een EP voor een songwriter in het pop-genre. Daarnaast ben ik veel bezig met sound design en componeer ik ook voor film en tv, waarvoor ik nog een reis heb gemaakt naar Los Angeles tijdens mijn minor.” De EP van zangeres en songwriter Nora Rose is te beluisteren op Spotify.

Thomas is nog steeds actief als toetsenist bij verschillende bands, voornamelijk in het relipop genre. “Ook in mijn studietijd heeft het geloof voor mij een belangrijke rol gespeeld. Dit inspireert me en geeft voor mij aan muziek een unieke betekenis. De normen en waarde van mijn geloof dragen bij aan hoe ik mij als professional wil opstellen in de muziekindustrie”

Naast dat hij toetsenist is, geeft Thomas ook piano en keyboard-lessen. “Mijn ambities liggen bij het produceren. Ik vind lesgeven te gek, maar ik ben toch wel liever creatief bezig om vette muziek te maken.”

Thomas heeft samen met zijn vrouw een muziek- en media-productiebedrijf opgericht onder naam van TML Music and Media Productions.

2022

2021

Leonie Kappmeyer

2020

Voor mij is musical als escapisme.
Ik wil dat het publiek zo meegenomen wordt, dat ze zich in een andere
wereld begeeft.

Hoe leuk is dit: van student naar docent tapdance aan FHK.

Mijn naam is Matthijs van der Meer. Ik ben in 2015 afgestudeerd aan de musicalacademie van Fontys. Toen ik vorige week het Zwijsenplein opliep, werd ik overvallen door flashbacks. De drive die onze klas had om beter te worden, de stress, de spierpijn, de vele schaterlachmomenten, producties, examens en ga zo maar door. Het weerzien met docenten van toen voelt alsof we nooit afscheid hebben genomen. Een voorrecht om deze professionals nu mijn collega's te mogen noemen.

Na een buitengewoon fijne studietijd in Tilburg heb ik in verschillende theaterproducties gestaan. Daarnaast ben ik actief als choreograaf, regisseur, redacteur tv, producent, schrijver en docent. Tevens ben ik co-founder van de vooropleiding Musical Master in Amsterdam, waarbij wij jonge talenten klaarstomen voor een vervolgopleiding zoals bijvoorbeeld Fontys. Binnen mijn tapdance class aan studenten van Fontys draag ik, naast de technische aspecten, mijn drive, passie en discipline over aan de 'sterren van de toekomst'. It feels good to be back!

Matthijs van der Meer (alumnus 2015)
september 2022

2022

2020

2021

David Bello Acros

Bruno Culotti

Sjoerd Haver

Silke Jansen

Miriam Osoro García

Chengyu Zhang

2021

2020