Blogs Dutch Happiness Week

Sociaal Innovatiecentrum Werkgeluk heeft ook dit jaar eigen workshops tijdens de Dutch Happiness Week! Tijdens Dutch Happiness Week (DHW) hebben wij aan een aantal young professionals gevraagd die recent een switch hebben gemaakt om hun inspirerende verhaal te delen. Op deze manier hopen we jullie ook te inspireren, motiveren en te laten zien hoe belangrijk het is om naar je eigen behoeften te luisteren. Wil je hun inspirerende blogs lezen? Dat kan via de deze pagina.

BLOG 1 - Fenna

Het nieuwe studiejaar begint. Ik ben vast niet de enige die op de fiets richting Fontys rijdt. Het is de eerste schooldag. Net als de voorgaande jaren een spannend nieuw jaar. Wie ga ik ontmoeten? Wat heeft iedereen meegemaakt in de vakantie? Elke keer ben ik weer nieuwsgierig.

Maar, er is één verschil met andere studiejaren: ik heb geen idee hoe de lessen eruit zien. Ook twijfel ik. Ik vraag me af of ik het wel kan. Dat komt allemaal door mijn “cadeau” aan mijzelf. Dat cadeau is dat ik vanaf dit studiejaar geen docent meer ben, maar student. En eigenlijk is dat meer het gevolg van dit cadeau. Ik mag van mijzelf nieuwe dingen proberen! Ik heb mijn baan met vast contract opgezegd. Nu ben ik student Software Engineering en geen docent meer bij de opleiding Toegepaste Psychologie.

Waarom is dit mijn cadeau?
Daarvoor moet ik eerst een beetje terug in de tijd. En dan wel naar de basisschool. Toen ‘wist’ ik al: Ik ga naar de universiteit. En vanaf de middelbare: Ik ga ‘iets’ doen in het sociale werkveld. Waarom? Omdat ik dat kon en ik en mijn omgeving dacht dat dat bij mij paste. Het verklaren/begrijpen van menselijk gedrag vond (en vind ik nog steeds) interessant en tof.

En, als je goed kunt leren dan ga je naar 'natuurlijk' naar de universiteit. Iets anders is echt zonde. Misschien herkenbaar; die gedachten over hoe iets moet gaan en zijn?

Het hebben van zekerheid heb ik lange tijd HET belangrijkst gemaakt. Het hebben van een stabiele, voorspelbare en veilige situatie. Maar echt energie krijg ik er niet van. In plaats van nieuwe dingen te proberen, blijf ik doen ik wat ik ken. Want dat gaat oké. Kan ik iets anders eigenlijk wel? Misschien ben ik niet creatief genoeg? Ik denk dat ik alleen goed ben in dingen bedenken die ik bij een ander al eens heb gezien. Techniek lijkt me niks voor mij. Dan had ik dat vroeger toch wel gekozen?

Denken, denken, denken… misschien, mits, wat als….
Wat als het wel lukt? Deze keuze heb ik niet in één keer gemaakt. Dat past ook helemaal niet bij mij om dat te doen. Voordat ik in het diepe duik, steek ik eerst mijn tenen in het water. Om te voelen hoe lekker ik het water vind.

Maar dit studiejaar niet. Ik 'duik' erin. Dompel mij onder. Programmeren ga ik leren!

Wat heeft het mij opgeleverd?
Voor het eerst sinds lange tijd ben ik trots op mijzelf. Trots omdat ik helemaal zelf deze keuze heb gemaakt en de keuze nog elke dag opnieuw maak. Zwaar cliché, maar ’t is echt zo: ik kies voor wat ik wil. Ik kies voor "Wat als het wel lukt!" En ik laat de gedachte “Wat als het niet lukt?” voor wat het is.

Inmiddels heb ik vijf maanden, fulltime opleiding met succes afgerond. Ik werk al een aantal weken als software developer. En het heeft me al veel gebracht. Ik heb dappere, toffe mensen leren kennen: mijn medestudenten die net als ik een switch hebben gemaakt. Ik heb veel nieuwe kennis opgedaan over programmeren. En ik weet dat ik nog ontzettend veel mag gaan leren. Mijn reis is net begonnen. En ik wil elke stap bewust meemaken. De ups en downs. Zo heb ik mijzelf in mijn tweede werkweek digitaal uitgesloten van mijn werk. Ik voelde me zo dom. Even dacht ik: O jee, dit is een teken dat ik niet geschikt ben voor dit werk. Maar ik kies er nu voor om die gedachte te laten zijn en te kijken naar wat ik wel kan.

Doe jij dat ook? Kies jij voor wat je wil of kies je voor wat je denkt dat je moet doen?

Wat ik allemaal nog ga doen op werkvlak? Dat gaat de tijd leren. Mijn eerste doel is het verder ontwikkelen van mijn programmeervaardigheden & mijn collega’s en het bedrijf beter leren kennen.

Blog 2 - Corona Meerman

Mijn naam is Corona Meerman, zelf heb ik erg lang in Rotterdam gewoond en ben ik nu net een half jaar terug in Zeeland, waar ik mijn eerste huis heb gekocht. Ik heb de bachelor psychologie en bedrijfskunde gestudeerd aan de Erasmus universiteit in Rotterdam. Daarnaast heb ik gestudeerd voor een master HRM. Hierna heb ik vijf jaar als manager bij het NCOI gewerkt, hier stuurde ik vijf verschillende afdelingen aan. Dit was vooral gericht op proces, optimalisatie en mensgerichtheid, ik was dus vooral bezig met het versterken van teams en het strak strekken van alle processen.

Uiteindelijk ben ik naast mijn werk bij het NCOI yogales en cacaoceremonies gaan geven in mijn avonduren, langzaamaan ging ik ook retraites geven. Dit waren 3-daagse retraites, dus weekenden waar het vooral ging over yoga en cacao, hierbij staat de verbinding tussen je hart en lichaam centraal. Na een tijdje besefte ik me op den duur van ‘ik ben stiekem toch elke keer steeds iets minder aan het werken als manager'. Mijn contract liet ik hierdoor constant aanpassen van 36 naar 34 uur, naar 32, naar 28 uur, naar drie dagen op kantoor en vier uur thuis. Op dat moment was mijn bedrijf ook erg aan het groeien, waardoor ik soms 60 uur per week werkte. Op dat moment besefte ik: Dit mag eigenlijk wel anders, en op dat moment ben ik keuzes gaan maken. Om deze reden heb ik er in 2020 dan ook voor gekozen om voor het ondernemerschap te gaan.

Precies in COVID heb ik mijn baan opgezet en ben ik helemaal voor mijn bedrijf gegaan. In deze tijd heb ik ook een 2de bedrijf opgestart genaamd ''Cacamocacao''. Waarbij we cacao uit Bali naar Nederland halen en waarmee wij 28 Balinese families supporten. Deze cacao wordt door mensen gekocht voor bijvoorbeeld cacaoceremonies of voor een heerlijke smoothie in de ochtend. Wij hebben uiteindelijk ook een cacaoceremonie facility training ontwikkeld, hier geef ikzelf regelmatig nog cacaoceremonies. Dus eigenlijk heb ik nu inmiddels twee bedrijven.

Uiteindelijk komt bedrijfskunde en psychologie terug in mijn werk, ik help nu heel vaak ondernemers met het ondernemen vanuit hun hart of vanuit hun ziel. Om vanuit daar een juiste strategie toe te kunnen passen. Dus ik begeleid mensen echt helemaal van “Wat klopt er voor jou?”, “Wat wil je in je leven?”, “Wat wil je in je bedrijf?”, tot “Hoe kun je dat strategisch en handig aanpakken?”

Ik merkte dus dat die switch nodig was en dat ik eigenlijk toch te veel aan het werken was, als manager en binnen mijn eigen bedrijf, en dat ik dus een keuze heb moeten maken. Wat het mij heeft opgeleverd is nog meer vrijheid en nog meer fun in mijn leven. Elke dag kan ik precies doen wat ik wil en heb vrijheid in waar ik kan zijn. Zo ben ik afgelopen twee weken in Portugal geweest om online sessies te kunnen geven. Maar ook om gewoon lekker te genieten van de zon, dus veel vrijheid en voldoening. Een verschil na de switch is dus echt die vrijheid en het kunnen bepalen van mijn eigen tempo. Maar ook krijg ik nu meer de kans om met mensen te werken waar ik het liefste mee werk. Natuurlijk zijn er soms nog steeds weken dat ik heel erg veel werk, dan werk ik ongeveer 60 uur aan mijn bedrijf met mijn klanten. Maar er zijn ook weken dat ik bijna niet werk of juist maar een paar uurtjes werk.

Wat ik mensen wil meegeven is altijd je hart te volgen, ook al vinden ander mensen het misschien raar. Zo zijn er nog steeds mensen in mijn omgeving die nog niet begrijpen wat ik doe of zich nog steeds afvragen waarom ik mijn vaste baan heb opgezegd. Zelf voel ik erg veel vertrouwen in het leven en in mezelf, omdat ik altijd de keuzes maak die bij mij passen. Mijn blik op de toekomst is ook echt om in het ondernemerschap te blijven en om de balans te blijven vinden tussen de menselijk kant met de psychologie en de zakelijke kant met bedrijfskunde. En natuurlijk beide mijn bedrijven te laten groeien, zodat ze blijven groeien. Dit door altijd eerst vanuit soul te werken: ''Wat is mijn missie?'', ''Wat heb ik hier te doen op aarde?'', ''Wat heb ik op dit moment te geven, te brengen en te creëren?'' en ''Hoe kan ik samen met vele anderen de wereld nog een stukje mooier en lichter maken?'' En dit vervolgens ook strategisch aan te pakken met een helder plan de campagne, strategie, focus en doelen. Zo komen de opleiding bedrijfskunde en managementervaring in de commerciële wereld goed van pas.

Waar ik mezelf altijd aan herinner is: ''Wat geeft mij joy en pleasure?'', ''What lights me up?'' Zo heb ik de afgelopen jaren minimaal 1/3 van het jaar vanuit Bali, Portugal en Zweden gewerkt. Echt ondernemen op jouw voorwaarden! Want daarvoor ben je ook ondernemer geworden toch?

Blog 3 - Sam Webber

Het is inmiddels 10 jaar geleden dat ik last begon te krijgen van een zeldzaam slaapsyndroom waarbij ik met momenten last heb van een droombeleving terwijl ik wakker ben. Alsof de realiteit vervaagt. Stress was een grote trigger om in zulke episode te komen en als puber wist ik geen raad hoe hiermee om te gaan. Al snel vond ik mijn rust in het roken van cannabis. Ik was ervan overtuigd dat dit mijn slaapziekte in bedwang hield en ik een nieuwe manier van leven had gevonden die ik prettig vond. Maar wat er werkelijk gebeurde was dat ik wegliep voor de ziekte en verslaafd werd. Dit heb ik lang ontkend, wat een veel voorkomend aspect is bij verslaving. In mijn beleving kon ik mijn leven leiden zonder slaapziekte als ik maar dagelijks blowde. Inmiddels ben ik 24 jaar oud en nu ik dit schrijf, merk ik dat het me raakt. Dit is jarenlang mijn werkelijkheid geweest. Ik moest op jonge leeftijd met iets zeldzaams dealen dat een psychische oorzaak heeft. Ik was bang dat mensen mij raar zouden vinden en het niet zouden snappen. Ik snapte er zelf niks van en ontwikkelde een sterke afkeer tegen mijn ziektebeeld waardoor ik mezelf raar begon te vinden. Dus toen ik een manier vond om de ziekte te onderdrukken, zag ik een beter leven voor ogen.

Naast mijn verslaving en ziektebeeld had ik een normaal leven met werk en een opleiding: Toegepaste Psychologie. Máár mijn grenzen begonnen steeds meer te vervagen en ik nam steeds vaker onder invloed deel aan het leven. Uiteindelijk ben ik door mijn manier van leven uit huis gegaan. Het is in het derde studiejaar geweest dat ik steeds meer in begon te zien dat waar ik als persoon voor sta, zoals bepaalde normen en waarden maar ook behoeften als sociale steun en gezonde levensstijl, niet meer in lijn stonden met wat mijn gedrag werkelijk was. Op dat moment was mijn zelfbeeld zo laag omdat ik mezelf niet meer herkende in mijn gedrag. Ik was het vertrouwen in mijzelf verloren.

Dat was het moment dat het tijd was voor een diepe innerlijke verandering. Dit betekende dat ik een grondig zelfonderzoek moest gaan doen en open moest staan voor feedback van anderen. Ik merkte op dat ik een zwaar stigma koppelde aan het zoeken van hulp en dat ik het als een teken van zwakte zag. Een beetje ironisch niet, gezien de studie? Ik kan je uit ervaring vertellen dat op een moment een gevoel zo intens en bevangend kan zijn dat het net lijkt alsof er geen licht aan het einde van de tunnel is. Én dat is nou juist het moment dat je zelf het licht aan het creëren bent en mogelijk je perspectief aan het veranderen bent. Maar wat ik hierin belangrijk acht, is dat er actief actie ondernomen wordt.

Thema’s die ik in mijn verhaal herken zijn overdonderd worden, niet weten hoe ergens mee om te gaan en dat dan vervolgens vermijden. Het begon bij de confrontatie met een super zeldzaam syndroom waarvan er ongeveer 250.000 gevallen wereldwijd zijn en weinig over bekend is. Dit leidde tot angst en ik ontwikkelde een coping in de vorm van drugsgebruik. Om op latere leeftijd erachter te komen dat ik verslaafd was. Gelukkig, overheerst mijn innerlijke drang om te groeien waardoor ik deze thema’s ben aangegaan en nog steeds aan werk. Nu ik meer dan een jaar gestopt ben met het roken van cannabis, staat mijn groei niet stil. Helaas is mijn slaapziekte in bepaalde mate weer aanwezig en daar heb ik het op die momenten moeilijk mee. Alleen het verschil is dat ik er nu op een gezonde manier mee wil dealen. Dit omschrijft de boodschap die ik over wil brengen. Ergens mee leren omgaan en iets accepteren is een continu proces wat aandacht nodig heeft. Via deze manier heb ik mijzelf leren kennen en voel ik dat mijn toekomst een goede richting krijgt.