Dagmar Baars

Sfeerafbeelding Fontys

Een wilde vorm van onderwijs

Na bijna 10 jaar als bemiddelaar tussen kunst en degene die zich ertoe moet en/of wil verhouden, rest mij nog altijd de vraag: hoe kunnen we wilde dieren bekijken zonder ze te temmen?
We hebben nogal eens de neiging om wilde zaken in een kooi te duwen. Dan kunnen we het vachtje aaien, de pootjes tellen en de tanden voelen. Wel zo handig en veilig, maar spannend en verrassend is het niet meer.

Hoe kunnen we de kunsten uitnodigen binnen onderwijs zonder haar te vangen in vaststaande leerdoelen en curricula? Dat vraagt om een nieuwe mentaliteit. Het maakt ons wederom bekend met onzekerheid – met risico en twijfel. Tegelijkertijd dwingt het ruimte af voor vertraging, dobberen en vertrouwen. Maar, past dit wel binnen het systeem van een school? Past dit wel binnen onze pedagogische taak? Past dit wel binnen een maatschappij?

Ik denk dat dit júist heel hard een plekje verdient! Ruimte om te ontdekken wat het betekent om bewust te zijn in een complexe wereld waarin controle grotendeels een illusie is - behalve wanneer het over de keuze jam of kaas gaat. Dobberen dus. Dobberen naast én tussen politiek en economie. Dobberen op de middenstrook, terwijl rechts op de gebaande paden blijft en links aan je voorbijraast. Drijven op de golven terwijl je oude ideeën over- en nieuwe ideeën bedenkt.