Niniane Everaert

Afstuderen in deze tijd is iets geks. Normaal gesproken is dit het moment waarop je je vleugels uit mag slaan naar het werkveld. Ik sta dan ook, al vind ik het afscheid nemen moeilijk, sinds het begin van mijn examenjaar te popelen om te mogen beginnen als actrice en/of zangeres in een voorstelling in Nederland, België, Duitsland of Oostenrijk.
Maar 2020 heeft een hoop veranderd. De afgelopen periode ben ik bang geweest voor de toekomst van de theaters. Alles lag stil en de ene na de andere show werd definitief gecanceld. Dat terwijl de Nederlandse (muziek)theaterbranche het al niet makkelijk had.
Gelukkig worden er creatieve oplossingen bedacht en lijkt alles langzamerhand zelfs weer een beetje normaal te worden. Hopelijk ziet Nederland hoe erg we de theaters gemist hebben in deze periode en volgt er een glorietijd voor de kunsten.
Kunst verbindt, ontspant, vermaakt, maar misschien nog wel het belangrijkst: Kunst houdt de samenleving een spiegel voor en vormt daarmee de perfecte aanzet tot dialoog. In plaats van mensen een mening op te leggen, kun je ze zelf laten nadenken en zo misschien wel tot een nieuw inzicht zien komen.
Juist in bizarre tijden als deze, is reflectie op de samenleving van groot belang en hoop ik dat we altijd het gesprek met elkaar aan blijven gaan.

Op mijn opleiding heb ik mijn eigen visie en stijl kunnen ontdekken, maar daarnaast ook de kans gekregen een enorme veelzijdigheid te ontwikkelen op het gebied van zang, dans en spel. Dit maakt dat ik op dit moment de tools heb om aan allerlei verschillende soorten projecten mee te werken en ik kan dan ook niet wachten om dat te gaan ervaren.
Daarnaast houd ik me graag bezig met het schrijven van eigen theaterstukken. Humor met een scherp randje, het doorbreken van taboes en het opzoeken van (theatrale) grenzen zijn terugkerende thema's in mijn werk.
Mijn droom voor de toekomst is om zo veel mogelijk verschillende projecten te doen, van Tilburg tot Wenen, van muziektheater tot film en van les geven tot het maken van mijn eigen voorstellingen. En als we het dan toch over dromen hebben... Mogen zingen met een 30-koppig orkest, en dat dan in de rol van keizerin Elisabeth, lijkt me ook zeker niet verkeerd! Dromen zijn er genoeg.

En nu is het tijd om mijn vleugels uit te slaan. Ik weet nog niet waar en wanneer ik terecht zal komen, maar dankzij mijn lieve, inspirerende en betrokken docenten, weet ik nu dat ik de sprong kan wagen.
Ik ben ze oneindig dankbaar. "