STARR: Uitstel van reactie

Voorkomen van escalatie, door uitstel van reactie op ongewenst gedrag.

Kern

Een leerling zegt iets wat ongepast is tegen de juf. Zij laat merken dat ze zijn gedrag niet accepteert, maar bespreekt dit niet direct. Pas later gaat ze met de leerling in gesprek in een rustige één op één situatie.

Situatie

Nadat een LIO stagiair zijn blokstage (een periode van vijf weken) heeft gelopen, voelen de kinderen zich erg vrij. De stagiair was populair en stelde zich regelmatig op als één van hen. Toen ik de klas weer overnam reageerde S. met ‘Hé, maat!’ toen ik hem aansprak

Taak

Op het moment dat S zo reageerde, gingen de leerlingen net zelfstandig aan de slag na een instructie. Ik sprak S. aan, omdat hij niet ging werken. Hij moest op een andere plek gaan zitten en zijn reactie was toen dus: ‘Hé, maat’.

Actie

Ik keek hem verbaasd aan. Ik negeerde hiermee de opmerking niet, ik gaf aan dat ik het niet oké vond, maar ik koos ervoor om er verder niet direct op te reageren. Toen iedereen rustig aan het werk was, ook S., zijn we apart gaan zitten. In dat gesprekje zei ik dat ik zijn juf ben en niet zijn maat. S. moest er wel om lachen en liet hierdoor merken dat hij het eigenlijk ook best raar vond dat hij zo gereageerd had.

Resultaat

Door S. later bij mij te roepen, escaleerde de situatie niet op het moment dat iedereen aan het werk moest gaan.

Reflectie

In groep 8 heb ik geleerd dat het vaak niet handig is om de kinderen in de volle groep aan te spreken op ongewenst gedrag. Door de groepsdynamiek kan een leerling dan negatief reageren, bijvoorbeeld uit onzekerheid of door onmacht in zo’n situatie. Ook kan de groep de leerling die wordt aangesproken in bescherming nemen, waardoor zij zich tegen jou kunnen keren. Door het achteraf één op één te bespreken, is het vaak veel gemakkelijker om iets in een goede sfeer op te lossen.